Ναστάζια, χάρηκα πολύ που αποφάσισες να εκθέσεις τις απόψεις σου στην ιστοσελίδα της παράταξης.
Είμαι βέβαιος πως τώρα που βρήκες “το δρόμο“ δεν θα σταματήσεις να μας εκπλήσσεις ευχάριστα με τα γραφόμενά σου είτε αυτά είναι ευχάριστα είτε όχι.
Σκοπός, άλλωστε, δεν είναι να είσαι πάντα αρεστός αλλά χρήσιμος. Να προκαλείς με το κείμενό σου τη σκέψη και την κρίση.
Με αφορμή το κείμενό σου αλλά και ένα άλλο για το ίδιο ζήτημα, άλλου νέου συναδέλφου που έτυχε να διαβάσω, παρακαλώ επιτρέψτε μου να προσθέσω κάποιες σκέψεις αλλά και κάποια … ας πούμε «κείμενα ιστορικής αξίας».
– Γράφεις πως η Ελληνική είναι μία γλώσσα που ομιλείται και γράφεται διαρκώς 3.000 χρόνια ενώ κάπου αλλού διάβασα πως είναι η νέα και η αρχαία ελληνική είναι δύο εντελώς διαφορετικές γλώσσες μεταξύ τους και έγραφε επί λέξει: «Η συνέχεια της γλώσσας είναι ένας ιδεολογικός μύθος που αναπαράγει το χειρότερο καθαρευουσιανισμό. Η νέα ελληνική γλώσσα προήλθε από την αρχαία αλλά είναι άλλη γλώσσα. Μπορεί κανείς να τη μάθει, χωρίς να ξέρει αρχαία.»
– Επίσης διάβασα: «Γλωσσικό ζήτημα είναι ……. δηλαδή, κατά κύριο λόγο, ένας γλωσσικός διχασμός ανάμεσα σε λόγια και καθομιλούμενη γλώσσα, και κατά δεύτερο λόγο ένας ιδεολογικός και πολιτικός διχασμός, που οδήγησε σε διώξεις, εξορίες, ακόμα και σε άδικη απώλεια ανθρώπινων ζωών. Ιστορικά έχει συμβεί τρεις φορές στον ελλαδικό χώρο, αρχικά υπήρχε η σύγκρουση αττικής διάλεκτου – δημώδους προφορικής, στην συνέχεια αρχαΐζουσας – «μαλλιαρής» και τέλος καθαρεύουσας – δημοτικής. Και στις τρεις περιπτώσεις επιβλήθηκε νεκρή γλώσσα στις πλατιές μάζες, ύστερα από επιρροή «λογίων», που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι η γλώσσα είναι ένας ζωντανός οργανισμός και εξελίσσεται.
– Ας δούμε την άποψη δύο «λογίων» που τυγχάνει να είναι και οι δύο βραβευμένοι με Νόμπελ Λογοτεχνίας. 
Ο Γεώργιος Σεφέρης στις 11 Δεκεμβρίου 1963 στην ομιλία του στη Στοκχόλμη είπε:
Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα.
Ο Οδυσσέας Ελύτης κι αυτός κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας το Νοέμβριο 1979 στη Στοκχόλμη μεταξύ άλλων είπε στην ομιλία του: Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικοπνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. —χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρισμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.
Μετά από αυτούς τους δύο «λόγιους» εγώ ο μικρός και ταπεινός το μόνο που έχω να παρατηρήσω – και αυτό εντελώς εμπειρικά – είναι πως όταν μπροστά σου βλέπεις ένα δέντρο όμορφο και με παχύ φύλλωμα ένα είναι το σίγουρο. 
Οι βαθιές και γερές ρίζες του. Αν κάποιος με πολιτικό-ιδεολογικό μένος και επιπολαιότητα προσπαθεί να δημιουργήσει – εξ αυτού – διχασμούς, διώξεις έχει μεγάλο πρόβλημα. Οδηγείται μοιραία στην καταδίκη της αριστείας και νομοτελειακά στην εξίσωση, προς τα κάτω, όλων των ανθρώπων που ονομάζει – τόσο άκομψα – μάζα. Είναι ο μόνος τρόπος να επιβληθεί και κατά βάθος το ξέρει. Αλλά – φευ – ενώ το ξέρει συνεχίζει αυτοκαταστροφικά να πορεύεται στο ίδιο δρόμο. Όπως ο σκορπιός στο μύθο του Αισώπου όταν περνώντας στην πλάτη του το βάτραχο στην απέναντι όχθη του ποταμού τον δάγκωσε δίνοντας εντελώς φυσικά την απάντηση στο ερώτημα: «γιατί με δάγκωσες αφού θα πεθάνεις;;” «γιατί αυτή είναι η φύση μου!!!»
Εύχομαι όλοι να αλλάξουμε θωριά στις αξίες της ζωής. Εύχομαι όλοι να αρχίσουμε να κοιτάμε ψηλά και μακρυά. Εύχομαι να συναγωνιζόμαστε όλοι – κυρίως οι νεώτεροι – με στόχο την αριστεία. Ας συνοδεύσουμε τη βλακεία στην τελευταία της κατοικία!!!
Σε τούτο το πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο δεν περισσεύει κανένας.
Διονύσης Κριάρης
Διονύση, ο άνθρωπος που από το δικό του μετερίζι έκανε τα οράματα και τις προσδοκίες πραγματικότητα με ευελιξία, πάθος, εξυπνάδα και διορατικότητα, μόνο μικρός και ταπεινός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Μετά και το παραπάνω άρθρο, φαίνεται η διαφορά ύψους, κύρους και προσωπικότητας και όσοι επιχειρούν τη σύγκριση και την αποδόμηση, μόνο χαμένοι βγαίνουν. Μόνη μας ελπίδα για το μέλλον η επιτυχής ένωση ικανών, έμπειρων παλαιότερων μελών της Παράταξής μας με τον πυρήνα των νέων που με το ήθος και τη μόρφωσή τους, αλλά και με πυξίδα το έργο των ικανών καπεταναίων της ΠΡΟ.ΣΥ.Δ.Ε. που διοίκησαν τα προηγούμενα χρόνια τον Κλάδο, θα αποτελέσουν το φως στην άκρη του τούνελ, ενός τούνελ που μόλις τώρα μπήκαμε και δεν ξέρουμε πόσες απότομες στροφές θα συναντήσουμε στην τρίχρονη διαδρομή του…….